Auteur: Inge Tigelaar

Veel eekhoorntjes hier in Amerika. Correctie… Héél veel eekhoorntjes. Ik werd er in het begin helemaal blij van. In Nederland brengen we bij een boswandeling onze wandelgenoot, zachtjes in de arm knijpend, tot stilstand. Om samen te kijken naar het wonderlijke spel om en in een boom van deze ‘Knabbels en Babbels’. In Amerika kijkt niemand op of om wanneer ‘Chip en Dale’ hun gezichten laten zien.

Maar mijn blijheid ging al snel over in ergernis. Ik ben gek op racefietsen. Maar fietsen op de weg in Amerika is nou niet echt dat je zegt van ongevaarlijk. Fietspaden zijn er nauwelijks te vinden. Behalve één prachtige bij ons in de buurt. De Silver Comet. Een 100 kilometer lang fiets-, wandel-, skeelerpad. Aangelegd op een voormalige spoorlijn van Atlanta naar Alabama. Perfect dus zou je denken.

Maar nee… Het stikt hier van die o zo schattige, altijd verliefd achter elkaar aan rennende, notenzoekerige beesten. Wát irritant. En niet alleen irritant. Levensgevaarlijk! Ze trekken zich doorgaans niets aan van de sportievelingen op het pad. Ze doen waar ze zin in hebben, al lijken ze vlak voor het oversteken te schrikken van die onbenul die daar op de racefiets aan komt snellen. Zo ook bij deze tocht. Chip of Dale twijfelt en creëert een schijnbeweging. Wat moet ik nu? Doorrijden of in de rem? Tjonge, raar beest. Steek gewoon over of spring weer terug. Dat is toch niet zo moeilijk? Wat een twijfelkont.
En bij dat laatste woord moet ik even lachen. Ze komt me bekend voor. Mensen die me kennen weten het. Ik ben geboren als twijfelaar. Nee, sterker nog. Al vóór de geboorte wist ik niet wat ik wilde. Mijn vader heeft het eens mooi verwoord in een speech; ‘Ze wist niet eens of ze geboren wilde worden. 3 dagen lang duurde de bevalling’.

Inmiddels, een aantal jaren verder weet ik wat ik wil en waar ik voor sta. Wikken en wegen komt minder voor.

En toch, ineens laat dit beestje mij twijfelen. Bij gevaar komt blijkbaar het oude patroon weer naar boven. Zeer herkenbaar bedenk ik me, en niet alleen op het fietspad.

Fijn dat ik bij het vervolg van mijn tocht daar de gedachten eens over kon laten gaan. De momenten van afgelopen jaren waarop ik uit angst weer heb getwijfeld. Maar ook het besef dat ik inmiddels vrijer leef omdat ik me minder laat leiden door angst.

Bij thuiskomst was ik net zo blij met het diertje met die kraaloogjes als dat ik was toen ik net in Amerika woonde.
Op mijn volgende trip zal ik het twijfelende beestje met een glimlach bedanken voor het laten verdwijnen van mijn irritatie en het besef dat reflectie in en door de natuur zo gek nog niet is.

Sirenes loeien. Het klinkt als het sirenegeluid in een Amerikaanse film. Ik zie zwart witte auto’s aan komen rijden. Huh? Dat zijn de politieauto’s die bij dat geluid horen. Ik ben onderdeel van die Amerikaanse film!
Straks word ik wakker en besef ik dat het maar een droom was.
Maar nee, een goede kneep in mijn arm doet me beseffen dat het realiteit is. Ik leef in Amerika! Dat had ik nooit kunnen bedenken. Ik word blij van de typische gele Amerikaanse schoolbussen, de inmiddels honderden eekhoorntjes die mijn pad kruisten, het zien van de skyline van Atlanta en het me proberen in te leven in de Amerikaanse cultuur. En had mijn fanatieke ‘kijk-toch-eens-in-de-spiegel-! rij-instructeur’ ooit gedacht dat ik nu uit mijzelf vaak in die dingen kijk? Ik zie graag de vele, mooie, imposante trucks naderen.
Wat ben ik blij dat ik mijn comfortzone heb verlaten. Het levert zoveel op! Er zijn pijnlijke momenten geweest bij het nemen van die beslissing. Ik had onder andere namelijk de leukste baan van Nederland, en erg prettig, elke maand een vast bedrag op de rekening. Met pijn in mijn hart heb ik er afscheid van genomen. Maar, als je nooit deuren sluit, zullen er ook geen nieuwe voor je open gaan. Nu, 5 maanden verder, kan ik beamen dat dit het beste was wat ik kon doen. Niet alledaagse ervaringen, bijzondere ontmoetingen met mooie medemensen, jezelf ontzettend tegenkomen en daarvan leren. Ingrediënten die mij nu doen beseffen dat het geluk niet ligt in de zekerheden die ik om me heen verzamelde en had vergrendeld.
‘There is nothing as powerful as a change mind’ hoorde ik laatst. Helemaal mee eens! Waarom vasthouden aan onze eigen ideeën, overtuigingen of veilige omgeving. Waarom niet openstaan voor andere wegen, nieuwe invalshoeken?

Ik weet het. Het biedt ons houvast, we denken dat onze eigen overtuigingen en onze thuisbasis hét fundament is waarop we voort kunnen borduren. Maar beschouw dat eens als een grapje. Ik wil je uitdagen om het anders te gaan doen. Verhuizen naar een ander werelddeel is daar echt niet voor nodig.
Kijk met een andere blik jouw wereld in. Luister eens écht naar het standpunt van een ander, zonder direct in de verdediging te schieten. Misschien zit er iets moois voor je in. Wees nieuwsgierig, verwonder en verbaas je over dingen en laat ze ‘een waarheid’ zijn.

Neem een besluit eens niet op basis van je zekerheid en ervaar wat het oplevert.

Grijp kansen aan die op je pad komen. En zie je ze niet? Creëer ze dan!

Ik vind goede voornemens stom. Erover schrijven al helemaal. Toch ben ik nieuwsgierig óf en hoe dit rare fenomeen aanwezig is hier in Amerika.

Bij navraag blijkt dat de meeste mensen dezelfde insteek hebben als die ik heb. ‘Goede voornemens zo op de rand van het oude naar het nieuwe jaar? Hoezo? Als je iets wil veranderen doe je dit toch meteen? Don’t be lazy to wait until next year. When you know it’s good for you, do it!’

De Amerikanen geven nauwelijks ruchtbaarheid aan oudejaarsavond, het moment waarop we terugblikken en vooruitkijken. Die avond heet vast niet voor niets ‘New Years Eve’. Zo snel mogelijk het nieuwe jaar in en vooral door gaan met daar waar we goed in zijn en waar we dollars mee verdienen. Niks geen buitensporigheid en gekke voornemens.

Toch is het in de sportschool op 2 januari vele malen drukker dan normaal. Het kan niet anders dan dat een aantal van mijn medesportievelingen stiekem een goed voornemen heeft. Tussen de nieuwelingen spot ik ook een oude bekende. De vrouw die me eerder inspiratie gaf. Een aantal maanden geleden heb ik haar zien sporten en het volgende geschreven…

—————————————

Geen weer om te gaan fietsen, dus loop ik op m’n dooie gemak naar de sportzaal om daar een uur op een loopband, blessure-technisch-verstandig, gewoon te lopen.

Tegelijk met mij komt een gestrest ogend type binnen snellen die waarschijnlijk tussen haar 9 uren werk even MOET ontspannen.

Ze doet de tv aan en zoekt en zoekt. Na 67 kanalen… Gevonden. Jerry Springer. Wow, leeft die nog?
Verblijdt jumpt ze de loopband op kijkend naar de show ‘Rumble in the jungle’.

Terwijl mijn knipperende hartje op het scherm lang blijft hangen bij stadium ‘warmup’, maar uiteindelijke de hele rit blijft steken bij ‘fatburn’ zie ik het rood knipperende hart van mijn buurvrouw al snel gaan van ‘warmup’ naar ‘fatburn’ naar ‘cardio’ naar ‘peak high’ (toen het publiek zich met Jerry en zijn gasten begon te bemoeien) en volgens mij mist er een term op het scherm. Bij het hoogtepunt van The Rumble stevent ze toch echt af op ‘heart attack’.

Maar wat gek. Na 28 minuten en 29 seconden springt ze van de loopband af. Net nadat er onder in het beeld bij Jerry knipperende reclame verscheen: ‘Get A Lawyer’!
O nee, ze maakt het uur sporten niet vol. Gebruikt ze nu het andere halve uur om met de advocaat samen een proces aan te spannen tegen Jerry? Het is zijn schuld dat ze niet heeft kunnen ontspannen terwijl ze het zó hard nodig heeft?

En nee!! Ze laat mij achter met Jerry.

Gelukkig had ik nog andere buren. Armin van Buuren, altijd veilig opgeborgen in mijn IPhone.
O Armin, jij nuchtere Hollandsche jongen die best leuke muziek maakt. Jij met je opzwepende doch stabiele beat…

Volgende keer bied ik mijn buurvrouw met alle liefde 1 oordop aan. Puur uit eigen belang. Zodat ik niet hoef te gaan reanimeren en net zo’n heisa in een zaal moet gaan maken als dat Jerry doet.

Hulde voor Armin. Lekker joelen…

ARMIN! ARMIN!

———————————————–

Ik zie haar nu weer sporten en weet het zeker: zij heeft zich in ieder geval niet voorgenomen om relaxt de sportschool in te gaan en te genieten van het uurtje even niet te hard hoeven werken. Tenminste, zo oogt het. Ze ziet er nors, gestrest en unhappy uit. Al vrij snel is ze weer weg en ze laat me met vraagtekens achter. Help! Ik voel een voornemen aankomen. De volgende keer knoop ik een praatje met haar aan en vraag ik hoe het met haar gaat.

Goede voornemens zijn zo gek nog niet.

Van vriendelijkheid heeft nog nooit iemand een hartaanval gekregen.