Skip to main content

Sportieve prikkels

Het is allemaal de schuld van m’n vader. Als fervent fietser durfde hij mijn man te verleiden om ook eens de racefiets op te stappen. En ja hoor, m’n man trapte erin. Verkocht was hij.
Daar zat ik dan, pas getrouwd, smachtend naar verbinding in m’n sensitieve uppie een beetje op de bank te hangen op de zaterdagen.
Ik kon twee dingen doen: de slachtofferrol aannemen òf ontdekken of het ook iets voor mij zou zijn. Dat laatste bleek het geval. Op die fiets dus. De smaak te pakken krijgen en gewoon met een groep kerels mee; mijzelf lekker uitputten.

Er ging een wereld voor mij open. Je wilt niet weten wat er tijdens zo’n rit allemaal aan prikkels binnenkomt. Als ik geluk heb de geur van lekker schoon gewassen kleding. Als ik pech heb de zweetgeur van de zwoegende persoon voor me. De natuur waar ik doorheen fiets en waar ik van wil genieten, maar tegelijkertijd met hoge snelheid op de juiste plek achter m’n voorganger moeten blijven fietsen. De subtiele signalen van anderen die ik allemaal waarneem, het haantjesgedrag (en daar niet in mee willen en kunnen), de enorme aanslag van klinkerwegen op mijn hele lijf. En ‘s avonds in bed gaat alles wat ik op heb gepikt nog eens door m’n hoofd.

Over sensaties gesproken. Ik krijg enorm de kriebels van lijstjes die aangeven welke sporten het best bij hoog-sensitieve personen passen. Alsof je alleen maar uit sensitiviteit bestaat. Je bent toch meer dan dat. Persoonlijke drijfveren, talenten en overige karaktereigenschappen maken dat je je eigen bronnen hebt waar je energie uit put. Doe vooral waar je blij van wordt en merk dat je je belastbaarheid zult vergroten op het moment dat je jezelf toestaat om te ontdekken waar jouw grenzen liggen.

Vergelijk het met dat je een kind niet tot z’n 18e beschermt en niet blootstelt aan rijdend verkeer. Je leert het kind de verkeersregels zodat hij leert voor zichzelf te zorgen en veilig over kan steken. Zo ben ik ook geen voorstander van dat hsp-ers alleen maar (uit bescherming van– en ter voorkoming van prikkels) aan yoga moeten gaan doen omdat die hartslag niet al te veel omhoog moet (ter voorkoming van overweldigd worden door de interoceptieve signalen). Of dat je de sportschool vermijdt omdat de radio daar te hard aanstaat en niet aan teamsport doet omdat je alle emoties van je teamgenoten oppikt.

Leer jezelf kennen, check op tijd bij jezelf in, kies herstelmomenten (dat kan óók tijdens het sporten) en laat je niet verleiden tot de prestaties van anderen, de groepsdruk. Door gecontroleerd in het diepe te springen maak je de cirkel van je comfortzone steeds iets groter en kun je genieten van dat wat jouw zelfgekozen sport jou geeft.

Zelf ben ik de enorme drempel (vanuit de sociale check) over om af en toe te zeggen ‘kan het iets rustiger na een klinkerweg’? En ik geef op tijd aan dat de groep mag gaan omdat het me te hard gaat. Ik kom, genietend en al op mijn eigen tempo, wel thuis.

En wanneer de groep vervolgens zegt: ‘nee hoor, we passen ons aan, helemaal niet erg’ dan neem ik dat als cadeautje in ontvangst. Waar ik me eerder bezwaard zou voelen en zou invullen dat hun rit verpest is door mijn tempo kan ik nu denken: ‘’De ander is verantwoordelijk voor z’n eigen keuze’’ (Dit is overigens zeer bevrijdend!)…

Mijn vader en man kregen ook bijna de schuld van de nasleep van het fietsen van een toertocht van 170 km. We zouden met z’n drieën gaan. Mijn vader en man zouden 170 km rijden en ik 110 km, hoogtepunt van het seizoen. Mijn man werd ziek en ik ging alleen met mijn vader. Het zinnetje:  ‘170km gaat jou lukken en anders fiets ik je gewoon uit de wind’ was genoeg om me over te halen. Dat ik vervolgens volledig over mijn grens ging en niet goed aanvoelde of ik écht zelf door kon gaan op het tempo van mijn vader of dat de adrenaline het overnam, was een wake up call. Een week lang koortsig en letterlijk ziek geweest van de rit. Mijn systeem was totaal overprikkeld. Even weer terugschakelen dus en mijzelf, inclusief mijn sensitieve systeem, nog beter leren kennen.

Inmiddels plan ik na een langere tocht ‘hersteltijd’ voor als ik het nodig mocht hebben.
En ik weet dat even een uurtje fietsen met het feit dat ik kort daarna weer m’n dochter van school moet halen te veel stress met zich meebrengt (red ik het wel qua tijd, kan ik voldoende bijkomen, wat als er wat gebeurt onderweg (de risico/kansen analyse, de welbekende radertjes vanuit het hoogsensitieve brein). Dus moet er sowieso ruimte zijn om op die fiets te kunnen stappen. Ik ken mijzelf inmiddels.

Natuurlijk heb je bij een totaal overprikkeld systeem eerst voldoende rust en herstel nodig en is het dan niet wijs om aan een rugbywedstrijd mee te doen.
Maar zoek zodra het kan vooral het avontuur op, check tijdens het sporten af en toe in bij jezelf (focus op goed voelen i.p.v. je goed willen voelen), laat de groep de groep, neem hersteltijd en geniet!

Het druk zijn met sporten en niets anders meer willen, het af en toe de grens overgaan en mijzelf leren kennen daarin. Het is allemaal de schuld van de lieve sportieve mannen in m’n leven. En dankbaar dat ik ze ben!

Bloed, zweet en bananen

Bloed, zweet en bananen heeft het gekost, maar dan heb je ook wat. Wat is de schepping prachtig. Wat was deze rit mooi! Watervallen, kabbelende beekjes, alpenweides vol mooie bloemen. Alleen op de wereld. Wat enorm genieten. En afzien. Onderweg droom je over een nieuwe linkerheup, bovenrug én een triple crankstel. Tijdens een hallucinatie zie je jezelf nog een tandje terugschakelen. Bij de eerste de beste Edelweiss hoor je niet alleen dit liedje constant in je hoofd, maar staan alle nummers uit The Sound of Music ineens op repeat. Dat de zwermen vliegen die je anders rond een zwetende bonk rund ziet mij kwamen plagen zie ik maar als een compliment. Van 13% stijging op de lange lange klim even weer terug naar 10% voelde dan weer als een stukje hemel op aarde. En Fietsende Mannen, ik heb een echte marmot gezien (kan ik die ook afstrepen;)). Het einde van de wereld bestaat mensen. Op deze 2108 meter hoogte. Ik kon niet verder omdat er sneeuw lag. En de hele weg naar boven is niet te beschrijven zo mooi. De ondertiteling van deze foto’s had eigenlijk kunnen volstaan met de legendarische woorden van mijn 2 jarige, foto’s kijkende, dochter:‘Waar zijn de Teletubbies mama?’

Niet alles zelf willen doen…

Soms moet je het eventjes niet zelf willen doen. Al kwam ik een heel eind. Mei 2019 rolde het volgende uit mijn pen;

Bizar hoe je brein werkt. Daar waar ik heerlijk ontspannen het racefietsen op wilde pakken na de bevalling (augustus 2018) kwam ik weer op de Holterberg. Klimmen en lekker kapot gaan (sporters weten hoe heerlijk dat is) om daarna moe en voldaan weer huiswaarts te gaan. Dacht ik… 

Ik was nog niet halverwege en ik ging al kapot. Mentaal dan. Totaal niet verwacht maar ik was tijdens het ‘stukgaan’ ineens bij de pittige bevalling inclusief spoedoperatie en de daaropvolgende 4 maanden waarin ik in de overlevingsstand heb gezeten. Totaal overprikkeld was ik toen. Mijn hele lichaam bleef vreselijk pijn doen en mijn energielevel was zeer laag. Het gevolg van de zondeval mocht wat mij betreft wel iets minder heftig… 

Op die Holterberg kwam deze dreun uit onverwachte hoek. Zó het besef tijdens het omhoog worstelen dat ik dat afzien in die 4 maanden nooit meer mee wilde maken. Alles in mij riep ‘stap van die fiets af, waarom vrijwillig die pijn opzoeken’. 

Oké, confrontatie en tranen. Het fietsen is niet meer hetzelfde als voorheen. Heerlijk met de kerels mee en ‘diep gaan’. Ontzettend afzien en daar achteraf van genieten. Ik ben niet afgestapt maar de euforie was ver te zoeken. ‘Help, ik kan niet meer genieten van het fietsen’! Ik hoopte dat het eenmalig was, maar helaas. Bij klimmen in de Ardennen en Duitsland ervoer ik hetzelfde. Tijdens het fietsen daar dacht ik; ‘oké, waar doe ik het dan voor? Of ik stop ermee of ik moet iets met dat traumaatje’. Dat laatste doe ik maar. Hoe en wat precies weet ik nog niet. Van me afschrijven is een poging… Stoppen is geen optie, ik wéét dat fietsen weer mooi kan worden. Dan maar even niet met de kerels mee, geen Teutoburgerwald, fietsklimvakantie en andere toertochten. Tikkeltje jaloers ben ik wel op de mannen die morgen de Tecklenburg Rundfahrt gaan fietsen. Maar hej, welke kerel kan nou zeggen dat hij zo’n heerlijke dochter heeft en deze tocht der tochten heeft doorstaan. De Hel van Twente* is er niets bij. Op naar verder herstel. Voorlopig even genieten van het geplukte bosje bloemen onderweg. En de bijtjes laten we maar even voor wat ze zijn… 

*Naam van een zware racefietstocht 

——————————————

Na dit schrijfsel ben ik mijzelf eens even ‘lekker gaan coachen’. Toch fijn he dat je de nodige skills in huis hebt die je op jezelf kunt toepassen. Kijk, een kapper kan ook echt gewoon zijn eigen pony knippen hoor, dus ik zou ook een heel eind komen. 

En dat klopt! Het recept ‘een dubbel portie exposure op een bedje van een mooie stapel ingevulde 5 g schema’s’ bleek pittig maar zeer smaakvol. Op het moment van schrijven bevind ik me namelijk in Frankrijk waar ik inmiddels behoorlijk wat klimkilometers op mijn geliefde racefiets heb gemaakt. Heerlijk weer het ultieme gevoel van vrijheid mogen ervaren en ontzettend genieten van het stukgaan in die bergen! 

Toch is buiten het fietsen om de zware lading die nog hangt aan de traumatische bevalling en de 4 zware maanden erna er niet af. Vanuit Frankrijk heb ik een afspraak gemaakt met een collega coach die verloskundige is en EMDR aanbiedt. Wat een geweldige combinatie. Daar waar ik het zelf niet langer kan zijn er anderen om op te kunnen bouwen.

Dank alvast wat je mij gaat brengen collega!