Op afstand toch nabij
Trrrring… Ergens in Amerika gaat een wekker. In Georgia, Atlanta om precies te zijn. 7.00 uur. Tijd om op te staan. Lekker ontbijten en over een uurtje begint de supervisiebijeenkomst met Evelien uit Nederland. Tijdens m’n kop, uit Nederland opgestuurd gekregen Douwe Egberts, koffie en een broodje lees ik voor de laatste keer de reflectie en werkinbreng van Evelien door. Wat heeft ze mooie inzichten opgedaan en ik ben benieuwd wat er vandaag komen gaat. Boeiende inbreng! Vol verwachting start ik mijn computer op en zie het Skype-icoontje. Om 8.00 uur bel ik haar op en na een paar kiestonen zie ik het bekende gezicht van Evelien in haar appartement op mijn beeldscherm verschijnen. ‘Goeiemorgen’ zeg ik enthousiast. En meteen besef ik dat ik een ‘grote fout’ bega. In Nederland is het zes uur later en dus 14.00 uur! Typisch een gevalletje van ’toch niet goed voorbereid, teveel in mijn eigen wereld.’ Als supervisor is mijn grootste uitdaging mijn hoofd voor een sessie helemaal leeg te maken zodat ik me, zodra iemand het kantoor in stapt of via het beeldscherm verschijnt, goed kan verbinden met de ander.
Evelien kan er om lachen en na de ‘Hollandse koetjes en Amerikaanse kalfjes’ gaan we de diepte in. Van een cliënt die ontzettend in haar allergie zit naar het besef wat het gedrag van haar eigen moeder met haar gedaan heeft en nog steeds doet. Ze wordt geraakt door een vraag van me. De stilte hoor ik, het vocht in haar ogen zie ik een traan worden en biggelt van haar wang. Haar emotie voel ik. Ik laat het er zijn.
Het tranenspel is snel voorbij, maar de stilte blijft bestaan. Na een poosje vraag ik: ‘Wat gaat er nu door je heen?’ Ze kan die vraag beantwoorden en met behulp van woorden gaan we verder. Een gevoelige snaar is geraakt, ze stond er bij stil, kan er woorden en betekenis aan geven, puzzelstukjes worden gelegd en ze neemt een besluit. Ze gaat een stap zetten richting haar moeder, maar weet nu ook hoe ze haar cliënt zou kunnen benaderden.
Tijdens het evaluatiemoment vraag ik haar: ‘Hoe heb je deze bijeenkomst ervaren?’ Een van de dingen die ze me teruggeeft is: ‘En weet je wat ik zo fijn vond? Dat ik hier in mijn eigen kamer was, me voor mijn gevoel terug kon trekken, het was heel even of jij er niet was.’
Ze gaf aan dat als we ‘face to face’ bij elkaar hadden gezeten ze zich veel meer bewust van mij was geweest en ze zich ging aanpassen aan mij. Ze zou bijvoorbeeld eerder weer gaan praten.
Ik vind het mooi dat ze in haar eigen vertrouwde omgeving alle ruimte had om dicht bij zichzelf te blijven. Het van haar kant uit even ‘figuurlijk verbreken van verbinding’ heeft haar veel opgeleverd. Aan mij de taak natuurlijk om de verbinding weer te maken en te vragen naar wat er gebeurt. Als bonus ontdekte Evelien tijdens de evaluatie een nieuw thema om te gaan onderzoeken; ‘aanpassen aan de ander versus eigen ruimte innemen.’
Ik ben enthousiast over supervisie via Skype, mits letterlijk de technische verbinding goed is. Als dit zo is, kun je figuurlijk de verbinding maken en goede begeleiding bieden.
Rest mij alleen nog te onthouden dat de hanen in Amerika op een ander tijdstip kraaien dan de Nederlandse types…