Even schakelen

Heerlijk, even verdwijnen in een tijdschrift bij het zwembad waar nooit iemand zit of zwemt. Genieten van het feit dat ik na een ochtend hard werken vanuit mijn praktijk hier in Amerika eigen baas ben en mezelf als beloning een paar uurtjes ‘vrij’ geef. Temperatuur kan niet beter. Niet te warm, niet te koud. Ik verdwijn in het blad en lees, toeval of niet, net over hoe fantastisch het kan zijn even niets te moeten, genieten van hét moment en het o zo happy kunnen zijn in je eentje op een plek die jou bevalt. Dit is zo’n moment en ik zit er helemaal in.
Dan hoor ik het hekje dichtklappen. Een ‘kwieke’ zestiger betreedt het terrein. Van de zo’n 40 ligstoelen kiest hij heel netjes niet de ligstoel naast me, maar die daarnaast. Duidelijk. Zin in een praatje dus. Hij haalt een blikje bier tevoorschijn, neemt een slok en verontschuldigt zich verschrikt. ‘I have another beer, would you like one?’ ‘No thanks’,  zeg ik terwijl ik hem een vriendelijke glimlach schenk. Hup, weer terug in ‘hét moment’…
Dat lukt me niet helemaal. Na een paar minuten begint de zestiger namelijk over het weer. Dat is dus blijkbaar universeel. Ach, ook zo onfatsoenlijk om niets terug te zeggen. Schijt dan aan ‘genieten van het moment’. Dat komt een andere keer wel weer. En zo doe ik m’n best in het Engels een ‘small talk’ te houden. Als ik er even niet uitkom zeg ik; ‘Sorry, my English is not so good’ en ach wat fijn… Hij stelt me gerust. ‘My Dutch is terrible, not so good as your English. Van het weer, naar ons werk en onze hobby’s. En ineens gaat de ‘small talk’ over in de grotere vragen des levens doordat hij simpel vraagt: ‘Do you have kids’? Om geen ingewikkelde verhalen te hoeven houden en er met een grapje vanaf te komen zei ik: ‘No kids, but our bikes nearly have names’. Hij begint enthousiast te vertellen over zijn 5 vissen die namen hebben. En dat hij op dit moment met Pete leeft. Zijn auto. Hij vraagt me welke naam ik mijn bike zou geven. Een geweldige vraag en echt eentje om eens even over na te denken. ’Volgende keer als ik je zie, heb ik een naam bedacht’ zeg ik. Maar nee, daar neemt hij geen genoegen mee. ‘Welke kleur heeft je fiets’? Ik onthul die gegevens en jawel, meteen rolt daar een naam over zijn lippen. ‘Daisy, your bike should be a Daisy!’ zegt hij met een big smile.
Ik moet lachen en besef me ineens; ‘genieten van hét moment’ kan ook met z’n tweeën.