Uitblinken

Uitblinken… Fantastisch. Het zou toch wat zijn. Ik ergens in uitblinken. Wat zou dát goed voelen. Als ik toch eens net zo goed kon sporten als Marco die zijn resultaten via Runkeeper deelt. Als ik toch die beelden zó kon vangen als Jochem via Instagram.. Als ik nou eens net zo gevat kon zijn als Marit, die daarom honderden Twittervolgers heeft… Als ik toch zo’n boeiende cv zou kunnen krijgen als die van Erwin op LinkedIn. Wat een talenten!
Als ik toch eens net zoveel reacties op een spontane picknickuitnodiging via Facebook zou krijgen als Marieke. Facebook… met al die gelukkige gezinnetjes met lieve, creatieve en grappige kinderen. Die input van positweets, gelukkigzijnfeeds, pfff, het zou me depressief kunnen maken… Mijn eigen leven lijkt dan zo saai. Waar ben ik goed in? Ik scroll door de berichten en zie wat anderen allemaal wél kunnen.
We laten heel wat waarheden zien op Social Media. De mooie kanten van het leven worden graag belicht. Het in spanning afwachten van het virtuele applaus vertaald in ‘likes, retweets en shares’. Aanzien en erkenning. ‘Kijk eens hoe fijn mijn leven is’.
Toch weet ik dat er een andere kant is. Het leven is niet alleen maar leuk. Natuurlijk delen we niet graag dat we 4e zijn geworden, dat je baas vandaag even niet zo blij met je was, dat we in vechtscheiding liggen of dat je leven zo alledaags is.
Maar… ik neem me voor om ook eens ontzettend uit te blinken. Uitblinken in mijzelf zijn. Daar is niemand toch beter in dan ik? En dat doet ook niemand mij na!