Doe eens gek… weg uit die comfortzone

Geschreven door Inge Tigelaar op 15 mei 2016.

Donderdagochtend 9.00 uur. Mijn telefoon gaat. Ik hoor de stem van supervisante Marja met wie ik die ochtend om 10.00 uur heb afgesproken. ‘Ja hoi, met Marja. Ik vind het heel vervelend, maar ik kan niet komen vandaag. Ik moet met mijn zoon naar de huisarts en ik red het niet om op tijd weer thuis te zijn’. ‘Ah jammer, ik hoop niets ernstigs met je zoon?’ vraag ik. ‘Nee, niets ernstigs, maar we moeten er vandaag echt even naartoe. Wel jammer ja, ik had mijn inbreng graag willen bespreken met je. Woonde ik maar iets dichterbij, die drie kwartier rijden naar jou toe doet het hem net….’

Meteen gaat er een lampje bij me branden. Maar, kan ik de vraag bij haar neerleggen? Skype, ideaal om geen reistijd kwijt te zijn. Nee, op basis daarvan vind ik dat ik het niet direct kan vragen. Ze heeft destijds niet voor niets gekozen voor een regulier traject.

Tegelijkertijd komt haar leerproces in mijn hoofd voorbij. De vorige bijeenkomst zei ze: ‘Tjonge, ik heb eigenlijk alles vanuit een veilige modus gedaan. Als ik zie hoe anderen keuzes maken omdat ze nieuwsgierig zijn naar wat het hen oplevert… Ik ben jaloers. Misschien moet ik dat ook eens gaan doen, maar ik vind het doodeng. Het liefst spring ik een beetje gecontroleerd in het diepe’.
‘Doe eens gek’, was mijn reactie vergezeld met een knipoog en ze besloot zich bewust te worden van de momenten waarop ze de keuze heeft om in haar comfortzone te blijven of waarin ze ‘gek’ kan gaan doen.

Met dat in mijn achterhoofd durf ik de vraag wél te stellen… ‘Voldoende rust en ruimte in je hoofd om toch supervisie te krijgen?’ ‘Ja, maar qua tijd red ik het niet’. ‘Zin om eens gek te doen?’, zeg ik. Ze schiet in de lach en zegt aarzelend… ‘Euh, ja…, denk ik?’
Ik vraag haar of ze Skype op haar computer of laptop heeft geïnstalleerd. Dat heeft ze niet. ‘Maar, mijn zoon heeft me net uitgelegd hoe ik FaceTime kan gebruiken op mijn iPad’.
Ik nodig haar uit om voor 10.00 uur de iPad te pakken, een rustige plek in huis op te zoeken, een stapel boeken te pakken waar het apparaat tegenaan kan staan als ze geen iPadhouder heeft. Ik zeg dat ik haar bel zodat we via FaceTime de bijeenkomst toch door kunnen laten gaan.

Het is even stil… ‘Euh, Inge? Is dit nou zo’n moment dat ik zou moeten herkennen als ‘vlucht ik m’n veilige modus in of ga ik de uitdaging aan’?’ Met een glimlach antwoord ik: ‘Gefeliciteerd, dát doel is behaald. En? Ga je op mijn uitnodiging in?’ En terwijl ik haar ‘ja’ hoor zeggen ben ik blij dat ze haar inbreng vandaag kan bespreken én ervan overtuigd dat ze een betekenisvolle ervaring op zal doen.